پس از دوری و قهر با کلمات، دوباره برای تو می نویسم ای تنها معنای بودن ...

کاش می شد به نیم نگاهی تازه نگاهت کرد، کاش می شد با تو از کوچه پس کوچه های دلواپسی سخن گفت، کاش می شد رو به روی دیواری که مقابلم کشیدی دروازه ای بود تا دوباره وارد جزیره عشقت شوم. می دانم، شاید قلب تو دیگر هیچ گاه پذیرای نامم نباشد، شاید به شاپرک ها سپرده ای پیغامم را به دستت نرسانند و به چکاوک ها گفته ای پشت سرم مرثیه تلخ جدایی عشق را زمزمه کنند.

می دانم به انتهای عشق رسیدم و در اول جاده بی روح زندگی قدم می زنم، ولی دوست دارم بدانی که کاش ساعت ها و لحظه ها به عقب برگردند تا من همانی باشم که روزی تصویرش را در ذهن و قلبت همچون یاس سپید حک کردی، ولی افسوس که تو مهر بی وفایی را بر پیشانی ام زدی و مرا فرسنگ ها از دلت دور کردی.

همسفر دیروز و مسافر امروزم ؛ به یاد داشته باش که من همان نغمه عاشقم، سینه چاک و ساکت و غریب ...